bal yurdu

insani yaslandiriyor. 4 yilin sonunda yurttakilerle yasadiginiz anilari soyle bir dusundugunuzde hayatiniz boyunca kimseyle boyle sacma ve garip anilariniz olamayacagini fark edersiniz. tam bir yuva.

burdayken ölümüne nefret etsem de daha ev yolundayken asiri ozledigim yer. aksamlari asagıda otururken yazlıkta sitedeki arkadaslarla oturuyomus gibi hissettirir

açıldığı günde yerleştiğim bizimle büyüp gelişen bugünkü beni ben yapan yegane evim. korona patlamadan önce başkanlık adı altında ayak işlerini de az yapmadım yine de yurttaki bir günümü hiçbir şeye değişmem

sürekli arkadaşlarımın "yav hadi gel bir gün yurtta bizle kal" ısrarlarına rağmen korona belası yüzünden gitmeyi başaramadığım yerdir. biz okula yeni geldiğimizde sanırım ilk kez açılmıştı ve çok büyük sorunları vardı (okul yemekhanesindeki yemeği akşam tekrar yemek, çevrenin çok nezih olmaması, ısınma problemleri) ancak sonrasında kısa süre içerisinde gayet güzel toplandı. bunda öğretmenlerin bireysel ve kolektif çabaları da yadsınamaz. cansınız bal öğretmenleri

Yalnızca manen övebileceğim evim, yuvam. Arkadaşlarla sabahtan akşama kadar yaptığımız sohbetler ve hem oradaki abiler ablalarla kurduğumuz sinerji hem de edindiğimiz önemli tecrübeler burayı önemli kılan faktörlerden. Ama asıl orayı yurt yapan; hayattaki yalnızlığımızı, tecrübesizliğimizi anladığımız an ve kendilerince anlayan arkadaşlarımızla yaptığımız yardımlaşmadan anladığımız hayat dersleridir. Bu yalnızlığı herkesin kendi ölçüsüne göre algılaması ve ve onun icabına bakması kendi karakterlerimizi bulmamız açısından çok önemli. Yukarıda bahsettiğim bu anlamlandırma, yurttaki arkadaşlarımızın okuldaki en haylaz öğrenciler olduğunun iddia edilmesinin asıl sebebi olsa gerek. Aslında onları "haylaz" yapan şey, elimizdeki kontrol edilemeyen özgürlüktür ki, bunu onlara has bir şey olmadığı ve yurda gelen herhangi birisinin böyle bir hale vardığı düşünülebilir. Onların üstüne gelmeyin. Onlar hayatın farkına gündüzlülerden daha önce varıyorlar sadece.
Post Scriptum: Yurtluyum, ama küçükte değilim.

kendisini sevmeye ne kadar ugrassam da sevdirmemek konusunda israrci olan yer.
ps: lutfen sicak suyu acin

ayrıldığım günden beri her gün özlediğim tek yerdir,
4 yılda yaşattığı tecrübelerin haddi hesabı yok.

okulun en haylaz ogrencilerini barindirir. en cok sevilen ogrenciler de onlardir aslinda. aile gibi sicak bi ortami yasatir icinde ogrencilere. basinda ceto vardir, odasina giremezsiniz sigara dumanindan :D her okul cikisinda istisnasiz küçükpark'tadır yurtlular.

Çoğu çocuğun hayata alıştığı, yaşamın o hafif, melteme benzer özgürlüğünü keşfedip onu bir fırtınaya çevirdiği evidir. Hocalarla ve öğrencilerle farklı bir bağınız olur, yurtta kalmak sizin için en büyük deneyimlerden biridir, Ballıların yalnız olmadığını ilk keşfettiği yerdir kendisi. Bize kazandırdığı anılarıyla beynimize kazınmış, unutulması imkansız bir "iyi ki"dir.